De eerste keer in een vliegtuig:)
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
12 Februari 2013 | Anguilla, Anguilla
30 januari, 3 uur 's nachts, reden we (pap, mam, ik) weg uit Heino om vervolgens om kwart voor 5 aan te komen op Schiphol.
We moesten namelijk 3 uur van tevoren op het vliegveld aanwezig zijn.
De goede rekenaars onder ons kunnen dan nu bedenken hoe laat ons vliegtuig vertrok. Juist ja: kwart voor 8.
En inderdaad oplettende lezer: ik heb het over 'ons’ vliegtuig, omdat ik gelukkig niet alleen vertrok, maar met twee mede 3ejaars van de pabo.
Nadat we onze koffers hadden weggebracht, was het tijd om afscheid te nemen. Tot over 3 maanden! Toch gek dat het opeens werkelijkheid werd. Nadat mijn ouders steeds kleiner werden en uiteindelijk niet meer dan puntjes waren, kon het avontuur beginnen.
Wat voelde het goed om zonder ouders, maar met twee reisgenoten en trolley rond te lopen. Oké de trolley was eerder iets wat in de weg zat, maar ik moest het er maar mee doen.
Toen kwamen we bij de douane. Dat zijn niet mijn favoriete plaatsen, kan ik je zeggen. Al waren ze heel aardig, ik kreeg toch even zo’n stress momentje. Laptop uit de trolley, mobiel en ipod in een apart bakje. En dan hopen dat het goed zou gaan. Ik kneep hem wel even, geen idee waarom eigenlijk. Ik mocht alles weer in mijn trolley stoppen, mijn mobiel en ipod weer in mijn zak en we konden weer gaan. De douane dus overleefd. Dit klinkt heel stom, maar ik was echt opgelucht.
Uiteindelijk kwamen we in de juiste gate aan. Wel grappig dat ik nooit heb geweten wat een gate is.
Ik zag door het raam het vliegtuig en kon me nog niet voorstellen dat ik daar straks in zou zitten. Best spannend wel!
Toen we het vliegtuig in liepen moest ik een teleurstelling verwerken. Wat een lelijk vliegtuig. Heel weinig ruimte in het pad en ook bij de stoelen weinig beenruimte. Ik vroeg me oprecht af of dit ding de lucht in kon gaan en of het me dan ook nog veilig in London zou brengen.
Gelukkig waren mijn zorgen voor niks, want wat was het gaaf!
Na een korte vlucht van Amsterdam naar London, kon ik niet wachten om naar het vliegtuig van Londen naar Miami te sprinten. Helaas ging dat niet door. We moesten eerst nog door de douane. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen dat het weer heel spannend was. Dit zag er ook nog wat officiëler uit. Er stond een flinke rij en allerlei spierbundels die mensen fouilleerden. Gelukkig ging ook dit weer heel soepel. Ik was weer opgelucht toen alles weer in mijn trolley zat.
Ik werd niet gefouilleerd. Mijn twee reisgenoten ook niet. Conclusie: wij zagen er betrouwbaar uit, of alle vrouwen werden niet gefouilleerd, kan ook.
We gingen weer op zoek naar onze gate en daar moesten we best een tijdje wachten tot het sein dat we het vliegtuig in mochten. Gelukkig komt aan al het wachten een eind, want uiteindelijk stapten we het vliegtuig in.
Dit keer was ‘lelijk vliegtuig’ niet van toepassing. Ik geloof dat ik met mijn mond open door het vliegtuig liep. We kwamen eerst bij een gedeelte waar twee stoeltjes bij elkaar een bedje vormden. Hier lagen mensen op met een dekentje over zich heen. Ik vond het zo een raar idee dat ze in het vliegtuig gingen liggen om te slapen. Het was wel een grappig gezicht. Uiteindelijk kwamen we bij onze stoelen aan. Dit vliegtuig was vele malen groter. Er waren drie rijen met 3 stoelen. In elke stoel zat een beeldscherm! Op elke stoel lag een Fleece deken een koptelefoon en een tandenborstel met tandpasta. Vooral van het beeldscherm en de koptelefoon heb ik veel gebruik gemaakt. Helaas waren er niet veel Nederlandse films. Ach ja, kon ik alvast oefenen met het Engels ;).
Toen er op een gegeven moment eten en drinken werd gebracht, kon mijn vliegreis niet meer stuk. Wat een luxe! We moesten ongeveer 10 uur in dit vliegtuig zitten, maar dat vond ik geen probleem. Uiteindelijk ook nog een heel gedeelte geslapen en daarna ging het snel. Moet zeggen dat ik het wel zat begon te worden. 10 uur is toch wel lang!
Uiteindelijk veilig geland in Miami. Miami, ja je leest het goed! Ik dacht: oké eerst weer door de douane en dan naar de gate. Maar daar dachten ze in Miami anders over. We kwamen in een ruimte terecht waar allerlei mensen in zigzagrijen stonden te wachten. Ik dacht nog steeds dat dit de douane was, maar later bleek dit de immigratiedienst te zijn. Ik weet nog steeds niet wat ermee bedoeld wordt. Om een lang verhaal kort te houden, het duurde lang en het waren niet echt vriendelijke mensen daar zo. Een vrouw blèrde steeds dat ze geen telefoons wilde zien. Of nou ja, blèren is niet het goede woord. Dan denk je eerder aan een zeikwijf. Nee, deze was echt eng. Ik durfde mijn mobiel en ipod met geen vinger aan te raken. Stel je voor! Ik ging er automatisch vanuit dat iedereen datzelfde gevoel had, maar blijkbaar bestaan er ook mensen die overal schijt aan hebben. Ontzettend veel mensen die gewoon rustig doorbelden. Ik keek er echt met verbazing naar. Was ik dan zo een schijtluis? Gelukkig hoorde ik later van mijn twee reisgenoten dat zij het ook 3x niks vonden.
Uiteindelijk kwamen we bij het loket aan waar we ons paspoort moesten laten zien. De beste man wilde ook weten wat ik in Nederland voor een opleiding deed en wat ik hier kwam doen. Vervolgens moest ik vingerafdrukken maken en kreeg ik een stempel in mijn paspoort. Ik deed gehoorzaam wat gevraagd werd, alsof ik dit doodnormaal vond. Ik begreep er stiekem helemaal niks van en wist echt niet waar dit goed voor was, maar goed.
Daarna moesten we onze koffers gaan zoeken. Tenminste dat is wat ons verteld werd in het vliegtuig. Iedereen moest zijn koffer zoeken en weer afgeven. Voor de zekerheid hadden we het nog aan een steward gevraagd. Hij gaf ook aan dat we onze koffers moesten ophalen. Na een hoop gestress en angst dat onze koffers weg waren, bleek dat wij onze koffers toch niet hoefden op te halen. Bedankt voor deze verwarring aan iedereen die dit wel beweerde. Toen we van de schrik bekomen waren gingen we op zoek naar de douane. Nu ik voor de 3e keer de douane in ging, was het niet spannend meer. Oké grapje, dat was het wel. Dit keer moesten we onze schoenen ook uit doen. Ik dacht: we zijn nu in Miami, nu gaat het mis. Maar wat saai: het ging weer bijna vlekkeloos. Ik begreep niet dat ik mijn vest uit moest doen, dus die man werd een beetje ongeduldig nadat ik mijn portemonnee af deed en in de bak legde, - Sorry meneer, de terugreis versta ik je vast wel! - maar verder geen problemen.
Nu even kort hoe het daarna verder ging: gate zoeken – gate vinden - iets zoeken in de buurt van de gate om te eten – iets vinden waar eten gehaald kon worden – eten bestellen – terug naar de gate met het eten – eten opeten bij de gate – lachen om een Amerikaan die ontzettend luid telefoongesprekken aan het voeren is – kijken naar mensen die hun stoelen verlaten om op andere stoelen te gaan zitten, zodat ze die meneer met luide telefoongesprekken niet meer horen – wachten.
Phoe, interessant hè? Uiteindelijk het sein gekregen dat we het vliegtuig in mochten. Deze was weer minder spectaculair, maar dat had ik wel verwacht van tevoren. De teleurstelling bleef dus uit.
Hoe een nare sfeer er hing op Miami, zo een relaxte sfeer was er op het vliegveld van Sint Maarten. Bij de plekken waar de koffers opgehaald konden worden, klonk een caribisch muziekje. We werden er helemaal vrolijk van. We moesten wachten tot onze koffer tevoorschijn kwam. Het duurde wel erg lang. Zou onze koffer er wel bijzitten? In gedachten probeerde ik mezelf wijs te maken dat ik het best zou redden zonder koffer. Toch was ik uiteindelijk best heel erg blij toen onze koffers tevoorschijn kwamen. Volgens mij gingen we zelfs juichen en klappen. Zie je het voor je? Je ziet je koffer en je gaat juichen en klappen. Moet er vast raar uitgezien hebben, maar ja wij waren heel gelukkig op dat moment.
Daarna liepen we bepakt en bezakt richting de uitgang. Daar kwam al snel een vrouw naar ons toe: onze huisbaas. Ze bracht ons met de auto naar onze kamers. Ze liet ons kort de kamers zien en wij beslisten snel wie waar ging slapen. We waren kapot. Het was ook al iets van half 11. Na zo een zware dag vielen we allemaal als een blok in slaap.
Het heeft even geduurd, maar dit was dan mijn eerste reisverslag. Ik moet nog even leren om wat korter van stof te zijn. Anders neemt niemand de moeite om mijn verslagen te lezen, haha.
Ik beloof plechtig dat de volgende korter zal zijn.
xxx Carlijn
-
12 Februari 2013 - 22:28
Johan:
Volgende keer NIET korter. Het is een hartstikke leuk verslag.
Geniet lekker van alles!!!!! -
14 Februari 2013 - 22:34
Cora:
Nee gekkie, zeker niet korter!Liefst nog veeeeeeeel langer!Ik blijf zeker lezen! -
15 Februari 2013 - 12:16
Chris (oom):
Niets gelezen over leuke jongens. -
03 Maart 2013 - 22:25
Joke Theil:
Hoi Carlijn ,
Dit verslag was leuk en ik ben erg benieuwd naar al je volgende verhalen.
Hoe is het land,het weer ,de scholen,de kinderen,de taal????? Enz.
Groet van je tante uit IJsselstein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley