De tijd vliegt!

De tijd vliegt!

Ik dacht: laat ik, voordat ik weer terug in Nederland ben, nog even een reisverslag schrijven. Er gebeurt hier zoveel dat ik gewoon geen tijd heb om een reisverslag te schrijven. Of beter gezegd: ik weet niet waar ik moet beginnen. Hoe kan ik nou alles wat ik hier meemaak in één reisverslag plaatsen? (misschien had ik iets vaker reisverslagen moeten schrijven :p)
Ik begin wel redelijk te wennen aan het leven op Sint Maarten. De dingen waarvan we in het begin helemaal onder de indruk waren, beginnen al ‘normaal’ te worden. Als we nu richting het strand lopen, valt onze mond niet meer open van het helderblauwe water en het prachtige uitzicht. Een duik in de zee is nog steeds even geweldig als in het begin. Heerlijk om daar lekker in te dobberen en af te koelen van de warmte van de zon.
Alle auto’s die naar ons toeteren en ons naschreeuwen horen we al bijna niet meer. Een paar malloten die naast ons op de rem gaan staan of stapvoets ons looptempo meerijden, vallen alleen niet te negeren.
Op een of andere manier zien al die mannen achter het stuur dat wij Nederlands zijn, want er worden regelmatig Nederlandse woorden en halve zinnen naar ons geroepen. Hun woordenschat is niet veel groter dan ‘Hee schatjes, alles goed? Wil je een lift?’. En als ze onze taal niet spreken, dan staren ze ons toch gewoon van de stoep af. Want echt we worden door elke lokale man hier behoorlijk aangestaard. Alsof we beroemdheden zijn of zo.
Als we aanstalten maken om over te steken en de passerende auto rijdt door, dan zit er gegarandeerd een vrouw in. Stopt de auto, dan kunnen we zonder te kijken concluderen dat er een man achter het stuur zit.
Oké genoeg over de lokale bevolking hier, want zo interessant is dat nou ook weer niet.
Ik zal even wat vertellen over mijn stage. Ik zou het zelf bijna vergeten, maar daarvoor zit ik natuurlijk op Sint Maarten.
Ik loop stage in groep 1 op de Sister Magda School. Ik heb 28 schattige kinderen in mijn klas. De instructietaal is Nederlands, maar in mijn klas wordt er ook erg veel in het engels verteld. De kinderen praten ook onderling engels met elkaar. In het begin wel heel erg wennen voor me, want mijn Engels is nou niet bepaald je van het. Het gaat wel steeds beter, ik begrijp nu vaak wel wat de kinderen aan me vertellen. In het begin lachte ik me waar wat en hoopte ik dat dat kloppend was bij het verhaal wat ze aan me vertelden.
1 op 1 zijn het echt ontzettende schatjes. Ze zijn heel erg van het knuffelen hier, dat vind ik erg lief. Ik ben maandag, dinsdag en woensdag in de klas en op donderdag zit ik in de lerarenkamer te werken aan mijn onderzoek. Ik ben de donderdag ook veel liever bij mijn stagekinderen. Als ik dan na een dag onderzoek nog even naar mijn klasje ga, wordt ik uitbundig begroet met knuffels en blije kleuters die roepen: ‘Juffrouw Carlijn!’
Heel aandoenlijk. Ik word er altijd helemaal vrolijk van.
Dat was het positieve gedeelte. Dan nu de mindere kant van deze schattige kleuters. Als klas zijn deze kinderen namelijk helemaal niet zo schattig.
Mijn mentor was een tijdje terug ziek geworden. Er werd toen op mijn vrije dag(!) om half 8 op mijn deur gebonkt. Zij verzocht me in gebrekkig Engels om me aan te kleden, omdat ik opgehaald zou worden door iemand van de school. Gelukkig was Sylvana zo lief om ook de slaap uit haar ogen te wrijven en met me mee te gaan.
We konden fluiten naar ons dagje strand dat voor die dag op de planning stond.
Ik was voor mijn doen eng-snel klaar met aankleden, eten, haren kammen, etc. Ik was zelfs eerder dan Sylvana. Het is dat ik andere dingen aan mijn hoofd had, anders had ik sowieso de krant gebeld.
Sylvana en ik hebben deze dag samen voor mijn klas gestaan. Op school waren ze al heel blij dat we er waren. Ze gaven aan dat we niet perse de planning van die dag hoefden te volgen.
Ik wist wel ongeveer waar mijn mentor op schreef wat er per dag gedaan moest worden, dus daarom besloten Syl en ik toch maar volgens de planning te werken. De school was al wel een uurtje begonnen, dus we merkten al gauw dat het sowieso niet helemaal uit zou komen. We deden daarom maar een dappere poging.
Van pedagogisch verantwoord lesgeven was absoluut geen sprake. De kinderen luisterden echt voor geen meter en toen Syl en ik alle trucjes die we ergens geleerd hadden, uitgeprobeerd hadden zonder succes, besloten we maar op plan B over te gaan. Dit hield in dat we ontzettend streng werden en letterlijk tegen de kinderen geschreeuwd hebben. Het had iets meer effect dan het positief benaderen en dat soort trucjes wat we in een grijs verleden op de pabo hebben geleerd.
Echt leuk was het natuurlijk niet. Dit was niet de leerkracht die ik wilde zijn, maar er was op dat moment echt geen andere optie.
Kinderen deden ook dingen die absoluut niet mochten van hun juf (mijn mentor) en dat wisten ze natuurlijk donders goed. Er werd water in lijmpotjes gedaan, de kraan is meerdere malen aangezet, terwijl dat één keer in de ochtend mag, kinderen liepen tijdens het buitenspelen de glijbaan op, brachten steentjes van het klimrek naar de zandbakken, etc. Dat noemen ze dan de nieuwe leerkracht uitproberen. Echt de kinderen uit Nederland zijn er niks bij.
We waren beide opgelucht toen de eerste ouders om half 1 binnen kwamen druppelen om hun kinderen op te halen. Rond kwart over 1/ half 2 werden de laatsten opgehaald. Dat lange wachten is hier heel normaal. Sommige kinderen worden opgehaald door busjes en die gaan soms eerst langs andere scholen hier in de buurt, waardoor ze als één van de laatste bij onze school aankomen. Het zijn altijd dezelfde kinderen die steeds laat worden opgehaald.
Toen ook de laatste kinderen de deur uitwaren, waren Syl en ik toch wel een beetje trots.
Ondanks dat het complete chaos en stress was, hadden we toch maar mooi even een dagje alleen voor de klas gestaan.
Jeetje, wat was ik kapot na deze dag. We zijn zo snel mogelijk naar huis gegaan en direct ons bedje in gedoken. Er stond een avondje uit op het programma, maar daar kwam een dikke streep doorheen en dit werd vervangen door ‘slapen’.
Die zaterdag waren we weer een beetje bijgekomen en gingen we een heerlijk dagje relaxen op het strand. Zondag heb ik een poging gedaan tot opruimen. En maandag hadden we dus weer stage. We voelden het al een klein beetje aan, maar mijn mentor was dus nog steeds ziek. Sylvana gaf gelijk aan dat ze ook wel weer bij mij in de klas zou komen. Haar mentor vond dat gelukkig ook meteen prima.
Weer een dagje voor de klas. Ondanks dat het nog steeds een chaos was en er niet goed geluisterd werd, waren er een paar momenten waarop het goed ging. We waren al ietsje pietsje minder kapot na deze dag, haha.
Ik was wel heeeeeel erg opgelucht dat de volgende dag mijn mentor weer aanwezig was. Ik sprong net geen gat in de lucht zegmaar. De kinderen gedroegen zich deze dag bijna voorbeeldig, wat een verschil!
Sinds mijn mentor gewoon weer beter is, zijn de dagen een stuk beter door te komen. De individuele band die ik met kinderen aan het opbouwen ben, wordt steeds sterker. Ik geef echt om de kinderen. Steeds als ik weer naar stage ga heb ik zin om mijn kindjes te zien. Ondanks dat het echte boefjes zijn hebben ze wel stuk voor stuk mijn hart gestolen.
Nu nog een stukje over het uitgaan hier en dan stop ik maar weer, want de batterij van mijn laptop is bijna leeg en ik ben te lui om mijn oplader te pakken. (ben nog geen steek veranderd wat dat betreft, haha)
Het uitgaan hier is heel anders dan in Nederland. Vooral in het begin was dat echt even wennen. We zaten gewoon de hele avond bij een beachbar, La Bamba, gelegen aan het strand inclusief kampvuur, en dat was dan het uitgaan. Heel erg gezellig, maar wel heel apart. We merkten al gauw dat het niet alle dagen even leuk was daar. We zijn er nu achter dat er elke dinsdagavond salsa-avond is en dat er zaterdagavond echt niks aan is.
Wat later hoorden we verhalen over Soggy Dollar. Daar zijn we nu ook al een paar keer geweest. Dat is een soort openlucht-discotheek, met uitzicht op de haven. Ook hier verschilt het van dag tot dag hoe gezellig het er is.
Vorige week was hier Heineken Regatta. Een erg groot evenement wat ook populair is onder de Nederlanders. We hebben de helft niet meegemaakt, want er werd met zeilboten een race gehouden, waar wij dus niks van gezien hebben. Maar ’s avonds was er een groot feest. Super gaaf was dat. Ontzettend veel Nederlanders ontmoet en mee gekletst. Heerlijk om even omringt te zijn door Nederlanders, want die zijn hier echt niet zoveel. Dat was zonder twijfel de leukste stapavond.
Afgelopen dinsdag gingen we met een paar collega’s naar La Bamba. Daar was dus Salsa-avond. Ik heb een dappere poging gedaan, haha. Het was erg leuk, maar ik heb helaas niet dat ritmegevoel wat al die Locals hier bezitten. Het was wel erg leuk om al die mensen te zien dansen. Er kwamen echt veel mensen op af.
Zo dat was wel weer een redelijk verslagje.
Ik hoop dat dit de belangrijkste dingen waren die ik moest mededelen. En anders maak ik binnenkort nog wel een verslagje. Maar ik beloof niks hoor.. je kent me ;)

xxx

P.s. ik zit natuurlijk op Sint Maarten, maar die locatie kan ik niet toevoegen. Vandaar dat er Anguilla staat, een eilandje in de buurt van Sint Maarten!